Głos z Józefa



4.02.2024

5 NIEDZIELA ZWYKŁA

---

SŁUGA BOŻY KARD. AUGUST HLOND, rok 1939

W Krzemieńcu kard. August Hlond spotkał się z nuncjuszem i z ministrem Beckiem, a także z francuskim ambasadorem Noélem i z ambasadorem amerykańskim Biddlem. Odbył z nimi dłuższą konferencję, podczas której zgodził się na opuszczenie Polski i udanie się przez Rumunie do Rzymu. Dnia 14 września ksiądz kardynał prymas Hlond przekroczył granice polsko-rumuńską i udał się pociągiem do Bukaresztu. Rok 1940 Warszawa. Ktoś delikatnie zapukał do drzwi. Kto tam? spytała pani Kamila. To ja, ksiądz Aleksander. Prosimy, prosimy. Ksiądz przywitał się ze wszystkimi. Znali go dobrze, bo przed wybuchem wojny uczył chłopców religii w szkole. Ja w sprawie tych oto dwóch kawalerów – wskazał głową w kierunku Bolka i Staszka. Zorganizowałem kilka kompletów u znajomych nauczycieli, żeby młodzież mogła się uczyć. Jeśli pani się zgodzi, to chętnie umieszczę i tych dwóch. Polska potrzebuje ludzi mądrych. Oczywiście, jestem bardzo wdzięczna księdzu prefektowi. Słuchałem Londynu - pan Franciszek ściszył głos - i właśnie podali słowa generała Sikorskiego, który na posiedzeniu Rady Ministrów powiedział, że Watykan już się liczy z klęską Niemiec. Generał powołał się przy tym na księdza prymasa Hlonda, który mu o tym doniósł. Ks. Aleksander: Jest ktoś, kto cały świat informuje o wszystkich niemieckich poczynaniach, o wszystkich ich zbrodniach, dokonywanych w Polsce. To ksiądz kardynał prymas Hlond. Jeszcze we wrześniu 1939 roku, kiedy cały Świat był przekonany, że to Polska rozpętała wojnę, ksiądz prymas w Rzymie ogłosił całemu światu o zbrodniach niemieckich dokonywanych na państwie i narodzie polskim. Sam Ojciec Święty płakał, gdy mu ksiądz kardynał składał sprawozdanie z działań wojennych w Polsce i gdy opowiadał o bombardowaniu bezbronnych uciekinierów. Będąc w Rzymie, bo teraz jest we Francji, wydał ksiądz kardynał dwie relacje o prześladowaniu Kościoła Katolickiego w Polsce pod niemiecką okupacją. Niemcy są na niego wściekli. A również jest to zasługą kardynała Hlonda, że papież Pius XII w swojej pierwszej encyklice pisał o Polsce, chociaż nigdy papieże w encyklikach nie zajmują się sprawami tego, czy innego państwa: „Do niezliczonych rodzin zawitała śmierć, pustka, płacz i nędza. […] (mamy na myśli Naród Polski), który […] domaga się jak najszybciej ludzkiego i braterskiego współczucia". Niemcy protestowali na ten temat w Watykanie. cdn.

Św. AGATA

Agata (etymologicznie: "dobra") zwana Sycylijską jest jedną z najbardziej czczonych w chrześcijaństwie świętych. Wiadomości o niej mamy przede wszystkim w aktach jej męczeństwa. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa istniał bowiem zwyczaj, że sporządzano akta męczenników. Według opisu męczeństwa Agata urodziła się w Katanii na Sycylii ok. 235 r. Po przyjęciu chrztu postanowiła poświęcić się Chrystusowi i żyć w dziewictwie. Jej wyjątkowa uroda zwróciła uwagę Kwincjana, namiestnika Sycylii. Zaproponował jej małżeństwo. Agata odmówiła, wzbudzając w odrzuconym senatorze nienawiść i pragnienie zemsty. Trwały wówczas prześladowania chrześcijan, zarządzone przez cesarza Decjusza. Kwincjan aresztował Agatę. Namiestnik skazał Agatę na tortury, podczas których odcięto jej piersi. W tym czasie miasto nawiedziło trzęsienie ziemi, w którym zginęło wielu pogan. Przerażony namiestnik nakazał zaprzestać mąk, gdyż dostrzegł w tym karę Bożą. Ostatecznie Agata poniosła śmierć, rzucona na rozżarzone węgle, 5 lutego 251 r. Obecnie ciało Agaty znajduje się w katedrze w Katanii. W dzień św. Agaty poświęca się pieczywo, sól i wodę, które mają chronić ludność od pożarów i piorunów. Poświęcone kawałki chleba wrzucano do ognia, by wiatr odwrócił pożar w kierunku przeciwnym. W dniu jej pamięci karmiono bydło poświęconą solą i chlebem, by je uchronić od zarazy. Wzywana przez kobiety karmiące oraz w chorobach piersi.

Bł. ANNA KATARZYNA EMMERICH

Anna przyszła na świat w dniu 8 września 1774 roku w Flamschen, w Westfalii. Pochodziła z ubogiej wiejskiej rodziny. Jako dziecko razem z rodzeństwem (było ich dziewięcioro) wiele pracowała w domu i na gospodarstwie. Do szkoły chodziła tylko przez 4 miesiące. Nauczyła się jednak szyć i zarabiała na utrzymanie jako krawcowa. W dzieciństwie wyróżniała ją wielka i szczera pobożność. Już wtedy miała pierwsze wizje. Nie uważała ich za coś nadzwyczajnego. Była przekonana, że podobne wizje mają również inne dzieci. Wielokrotnie chciała wstąpić do klasztoru, ale było to trudne, bo nie miała posagu. Była zbyt uboga. Gdy miała 24 lata, ujrzała Chrystusa niosącego jej dwa wieńce - jeden z kwiatów, drugi cierniowy. Wtedy na jej głowie pojawiły się bolesne, krwawe rany. Od tego dnia, niczego nie wyjaśniając, zaczęła nosić na głowie opaskę. Potem, po wielu trudach, w 1802 roku, przyjęły ją augustianki w Agnetenbergu. Rok później złożyła śluby zakonne. Wszystkie swoje obowiązki wypełniała z wielką gorliwością. W okresie wojen napoleońskich, w 1811 roku, klasztor został zamknięty. Przeprowadzano wtedy przymusową laicyzację. Anna Katarzyna znalazła schronienie w Dülmen. Wkrótce po opuszczeniu klasztoru bardzo poważnie zachorowała i do końca życia nie podniosła się już z łóżka. W tym czasie otrzymała stygmaty - widzialny znak cierpień, które jednoczyły ją z ukrzyżowanym Chrystusem. Od tej pory zaczęło ją odwiedzać wielu ludzi i zyskała szczerych przyjaciół, takich jak jej lekarz doktor Franz Wesener czy Klemens Brentano, niemiecki poeta i prozaik, który przez 5 lat, począwszy od 1818 roku, codziennie spisywał jej mistyczne wizje, dotyczące szczegółów z życia Jezusa i Maryi. Zostały one opublikowane już po jej śmierci, w 1833 roku. Przez lata nie przyjmowała żadnych pokarmów, z wyjątkiem Komunii świętej. Zmarła w Dülmen w dniu 9 lutego 1824 roku.

---

Intencja modlitewna na bieżący tydzień:

O Bożą pomoc dla chorych i cierpiących.

---