Głos z Józefa



5.11.2023

31 Niedziela Zwykła

---

SŁUGA BOŻY KARD. AUGUST HLOND, rok 1905

August był także nauczycielem. Jego przedmioty, to historia, matematyka, greka i geografia, nie mówiąc już o tym, że uczył także gry na instrumentach i śpiewu, prowadził orkiestrę, chór i teatrzyk zakładowy. Stąd często musiał chwytać za pióro, by pisać teksty, melodie, czy przedstawienia na różne akademie i uroczystości. Skądżeście wytrzasnęli tę symfonię z chorałem „Boże coś Polskę”, tak mnie gardło ścisnęło, że nie mogłem słowa powiedzieć, a łzy same cisnęły się do oczu? Nigdy jej przedtem ani potem nie słyszałem. To, ekscelencjo, sam Hlond skomponował. On już ma wiele utworów na swoim koncie. Kiedy ten młody człowiek znajduje czas na to wszystko? Praca stała się jego drugą naturą. Pochodzi z rodziny, w której praca była świętym obowiązkiem. Często powtarza za księdzem Bosko: „Nie można odpoczywać, bo i szatan nie odpoczywa”. Rozmowę przerwało wejście diakona i jego egzaminatora. Można go święcić? Można święcić z całym spokojem, ekscelencjo. Kiedy właściwie uczyłeś się świętej teologii, bo ze względu na liczne zajęcia nie miałeś zbytnio czasu? Ekscelencjo - Pan Bóg stworzył dzień do pracy, ale nie zastrzegł że w nocy nie wolno się uczyć. Jesteś doskonałym dyplomatą.
„Sztygar Bożej kopalni” (wybrane fragmenty)

PLAN CAŁODZIENNEJ ADORACJI NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU PONIEDZIAŁEK 6 LISTOPADA

9.00 – DUNAJEWSKIEGO; WESOŁA; SZYB BARTOSZA
10.00 – GŁOWACKIEGO; BANKOWA; ŻEROMSKIEGO
11.00 – GÓRNICZA; ZWYCIĘSTWA; KONOPNICKIEJ; POWSTAŃCÓW
12.00 – SPRUSA; KĘDZIERZYŃSKA; PRZY KOLEI; GIERAŁTOWSKIEGO
13.00 – OGRODOWA; MAYA; KILIŃSKIEGO; ORZEGOWSKA
14.00 – KS. CZEMPIELA; MICKIEWICZA; WANDY; STANISŁAWA
15.00 – SOBIESKIEGO; WINCENTEGO; POTOKOWA; NORWIDA
16.00 – ACHTELIKA; NAD BYTOMKĄ; PIASTOWSKA; WYLEŻOŁA
17.00 - BALLESTREMÓW; JANA DOBREGO; MATEJKI; WOLNOŚCI
17.15 - ZAKOŃCZENIE ADORACJI. RÓŻANIEC ZA ++ ZALECANYCH

ŚW. KAROL BOROMEUSZ

Karol urodził się na zamku Arona 3 października 1538 r. jako syn arystokratycznego rodu, spokrewnionego z rodem Medici. Ojciec Karola wyróżniał się prawością charakteru, głęboką religijnością i miłosierdziem dla ubogich. To miłosierdzie będzie dla Karola, nawet już jako kardynała, ideałem życia chrześcijańskiego. Już w młodym wieku Karol posiadał wielki majątek. Kiedy miał zaledwie 7 lat, biskup Lodi dał mu suknię klerycką, przeznaczając go w ten sposób do stanu duchownego. Takie były ówczesne zwyczaje. Dwa lata później zmarła matka Karola. Aby zapewnić mu odpowiednie warunki na przyszłość, mianowano go w wieku 12 lat opatem w rodzinnej miejscowości. Młodzieniec nie pochwalał jednak tego zwyczaju i wymógł na ojcu, żeby dochody z opactwa przeznaczano na ubogich. Pierwsze nauki pobierał Karol na zamku rodzinnym w Arona. Po ukończeniu studiów w domu wyjechał zaraz na uniwersytet do Pawii, gdzie zakończył studia podwójnym doktoratem z prawa kościelnego i cywilnego (1559). W tym samym roku jego wuj został wybrany papieżem i przyjął imię Pius IV. Za jego przyczyną Karol trafił do Rzymu i został mianowany protonotariuszem apostolskim i referentem w sygnaturze. Już w rok później, w 23. roku życia, został mianowany kardynałem i arcybiskupem Mediolanu (z obowiązkiem pozostawania w Rzymie), święcenia kapłańskie i biskupie przyjął dopiero dwa lata później (1563). W latach następnych papież mianował siostrzeńca kardynałem-protektorem Portugalii, Niderlandów (Belgii i Holandii) oraz katolików szwajcarskich, ponadto opiekunem wielu zakonów i archiprezbiterem bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie. Karol bardzo poważnie traktował powierzone sobie obowiązki, sam żył ubogo jak mnich. Wkrótce Karol stał się pierwszą po papieżu osobą w Kurii Rzymskiej. Praktycznie nic nie mogło się bez niego dziać. Papież ślepo mu ufał. Nazywano go "okiem papieża". Dzięki temu udało się mu uporządkować wiele spraw, usunąć wiele nadużyć. Nie miał względu na urodzenie, ale na charakter i przydatność kandydata do godności kościelnych. Dlatego usuwał bezwzględnie ludzi niegodnych i karierowiczów. Takie postępowanie zjednało mu licznych i nieprzejednanych wrogów. Dlatego zaraz po wyborze nowego papieża, św. Piusa V (1567), musiał opuścić Rzym. Powrócił do Mediolanu. W 1564 r. otworzył wyższe seminarium duchowne (jedno z pierwszych na świecie). W kilku innych miastach założył seminaria niższe, by dla seminarium w Mediolanie dostarczyć kandydatów już odpowiednio przygotowanych. Był fundatorem przytułków: dla bezdomnych, dla upadłych dziewcząt i kobiet, oraz kilku sierocińców. Zmarł w Mediolanie 3 listopada 1584 r. wskutek febry, której nabawił się w czasie odprawiania własnych rekolekcji. Pozostawił po sobie duży dorobek pisarski. Beatyfikowany w 1602 r., kanonizowany przez Pawła V w 1610 r. Jego relikwie spoczywają w krypcie katedry mediolańskiej.

---

Intencja modlitewna na bieżący tydzień:

Za naszą Ojczyznę.

---