Głos z Józefa



19.11.2023

33 Niedziela Zwykła

---

SŁUGA BOŻY KARD. AUGUST HLOND, rok 1907

Uroczysty obiad u Salezjanów w Oświęcimiu. Proszę mnie wtajemniczyć, jaka jest różnica między pomocnikami, a dobrodziejami, bo według mnie, to jedno i to samo. Ja to szanownemu panu wyjaśnię, bo sam jestem pomocnikiem salezjańskim - włączył się do rozmowy siedzący obok młody palestrant z Krakowa. Ksiądz Bosko oprócz Zgromadzenia salezjanów i sióstr salezjanek założył również tak zwany Pobożny Związek Pomocników Salezjańskich. Są to praktykujący katolicy wszelkiego stanu i profesji, zarówno duchowni, jak i świeccy, tak wolni, jak i żyjący w małżeństwie, którzy należą w szerszym znaczeniu do Rodziny Salezjańskiej i na wszelki sposób przyczyniają się do chrześcijańskiego wychowania młodzieży, W oparciu o system księdza Bosko. To coś w rodzaju Trzeciego Zakonu świętego Franciszka? Mniej więcej. Natomiast dobrodziejem salezjańskim jest każdy, kto materialnie wspiera dzieła salezjańskie. Ks. Teodor Kurpisz, prefekt zakładu, zadzwonił łyżeczką o szklankę na znak, że chce przemawiać. Wszyscy ucichli. Po nim przemawiali inni. Każdy w swoim przemówieniu starał się powiedzieć coś dowcipnego tak, że wesołość wciąż się wzmagała. Już wydawało się, że zamknęła się lista mówców, ale ktoś jeszcze krzyknął: Sztygar, Sztygar niech przemówi! Tak! Tak! Chcemy górnika! Niech mówi sztygar! Skoroście mnie zmusili, to powiem. Sam bym się nie ośmielił, bo każdy górnik nie w języku jest mocny a w ręku. Ja jestem sztygarem: Jak zjeżdżam do kopalni, to muszę sprawdzić, czy mam lampę, bo bez niej nigdzie się nie trafi i w kopalni niczego się nie wydobędzie. Nasza ojczyzna jest jak taka kopalnia. Ma trzy chodniki: ruski, pruski i austriacki. Jak przyjdzie czas, to my górnicy pójdziemy fedrowrać a wy tu w Oświęcimiu bądźcie naszą latarnią, która nam drogę wskaże, byśmy nie błądzili po omacku. Teraz zabrał glos ks. Jan Świerc: Wielce czcigodni księża proboszczowie, nasi mili i życzliwi sąsiedzi! Drodzy nasi Pomocnicy Salezjańscy i ofiarni dobrodzieje! W ubiegłym roku ksiądz biskup Józef Sebastian Pelczar, ordynariusz przemyski, zwiedzał nasz dom macierzysty w Turynie i zaproponował księdzu Rua, by salezjanie osiedlili się w Przemyślu. W tym celu zakupił posesję na przedmieściu Przemyśla i ofiarował ją naszemu Zgromadzeniu. Właśnie ksiądz inspektor pojechał do Turynu, by uzgodnić osobę dyrektora, ponieważ początki będą trudne. O! Ksiądz Inspektor! Prosimy! Prosimy! Ksiądz Manassero ogłosił: Ksiądz August Hlond idzie na stanowisko dyrektora w Przemyślu. Górnik nałożył górniczą czapkę na głowę księdzu Hlondowi. Ksiądz dobrodziej wygląda na prawdziwego sztygara! Mam być sztygarem Bożej kopalni. Tylko czy to jest już właściwa moja kopalnia? - powiedział Hlond. Cdn.
„Sztygar Bożej kopalni” (wybrane fragmenty)

ŚW. CECYLIA

Cecylia jest jedną z najsłynniejszych męczennic Kościoła Rzymskiego. Zasadniczym dokumentem, którym dysponujemy, jest pochodzący z V w. opis jej męczeńskiej śmierci. Według niego Cecylia była dobrze urodzoną Rzymianką. Przyszła na świat na początku III w. Była olśniewająco piękna. Według starej tradycji z miłości do Chrystusa złożyła ślub czystości, chociaż rodzice obiecali już jej rękę również dobrze urodzonemu poganinowi Walerianowi. W przeddzień ślubu Cecylia opowiedziała narzeczonemu o swym postanowieniu i o wierze chrześcijańskiej. Gdy Walerian chciał ujrzeć anioła, który miał stać na straży czystości Cecylii, ta odpowiedziała: "Ty nie znasz prawego Boga; dopóki nie przyjmiesz chrztu, nie będziesz go mógł ujrzeć". W ten sposób pozyskała Waleriana dla Chrystusa. Zaprowadziła go w tajemnicy do papieża św. Urbana I. Ten pouczył Waleriana o prawdach wiary i udzielił mu chrztu. Gdy wrócił do domu Cecylii, ujrzał ją zatopioną w modlitwie, a przy niej stojącego w jasności anioła w postaci młodzieńca, który trzymał w ręku dwa wieńce - z róż i lilii. Anioł włożył je na głowę Waleriana i Cecylii, mówiąc: "Te wieńce przez zachowanie czystości zachowajcie nietknięte, bom je wam od Boga przyniósł". Walerian przyprowadził do papieża także swego brata, Tyburcjusza. On również przyjął chrzest. Gdy wszedł do mieszkania Waleriana, uderzyła go przedziwna woń róż i lilii. Walerian wyjawił mu znaczenie tego zapachu. Wkrótce potem wybuchło prześladowanie. Skazano na śmierć Waleriana i Tyburcjusza. Kiedy namiestnik-sędzia, Almachiusz, dowiedział się, że Cecylia jest chrześcijanką i że zarówno własny majątek, jak i majątek Waleriana rozdała ubogim, kazał ją aresztować. Żołnierze, oczarowani jej pięknością, błagali ją, by nie narażała swego młodego życia i wyrzekła się wiary. Cecylia odpowiedziała jednak: "Nie lękajcie się spełnić nakazu, bowiem moją młodość doczesną zamienicie na wieczną młodość u mego oblubieńca, Chrystusa". Pod wpływem jej odpowiedzi miało nawrócić się 400 żołnierzy, których przyprowadziła do św. Urbana, by udzielił im chrztu. Sędzia, urzeczony jej urodą, błagał ją również, by miała wzgląd na swoją młodość. Gdy Cecylia nie ustępowała, próbował zmusić ją do wyparcia się wiary stosując męki. Kazał zawiesić ją nad ogniem w łaźni i dusić ją parą. Cecylia zaś cudem Bożym zamiast duszącego dymu czuła orzeźwiający ją powiew wiatru. Rozgniewany namiestnik kazał ją wtedy ściąć mieczem. Kat wszakże na widok tak pięknej i młodej osoby nie miał odwagi jej zabić. Trzy razy ją uderzył, ale nie zdołał pozbawić jej życia. Płynącą z jej szyi krew zebrali ze czcią chrześcijanie jako najcenniejszą relikwię. Po trzech dniach konania Cecylia oddała Bogu ducha. Ciało św. Cecylii, w nienaruszonym stanie, w pozycji leżącej, lekko pochylone ku ziemi odkryto dopiero w 824 r. w katakumbach św. Kaliksta, a następnie na polecenie papieża św. Paschalisa I złożono w bazylice jej poświęconej na Zatybrzu. Bazylika ta stoi na miejscu, w którym Cecylia zamieszkała niegdyś ze swym mężem. Wybudowano ją w IV w. Imię św. Cecylii wymieniane jest w Kanonie Rzymskim. Jest patronką chórzystów, muzyków, organistów, zespołów wokalno-muzycznych. Legenda bowiem głosi, że grała na organach. Organy wodne były znane wówczas w Rzymie, ale były bardzo wielką rzadkością - prawdopodobne jest jednak, że grała na innym instrumencie. Ówczesne panie rzymskie kształciły się często w grze na harfie.

---

Intencja modlitewna na bieżący tydzień:

O Bożą pomoc i ludzką życzliwość dla ubogich.

---