Głos z Józefa



23.06.2024

12 NIEDZIELA ZWYKŁA

---

DROGA DO ŚWIĘTOŚCI SŁUŻEBNICY BOŻEJ Siostry Marii Dulcissimy - Heleny Hoffmann (1910-1936)

Helena miała widzenie senne: Teresa od Dzieciątka Jezus, pokazała Helenie kawał pola, który miała uprawiać razem z nią. Helena musiała wykonywać większość ciężkich prac: okopywać, odrzucać kamienie, przynosić wodę, a Teresa tylko podlewała i plewiła. Teresa dawała pouczenia, instrukcje postępowania i rozdzielania zajęć, jak również ćwiczenia w cnocie i ćwiczenia w modlitwie, które Helena miała wykonywać aż do jej powrotu. Helena musiała stoczyć ciężką walkę, by uzyskać zgodę rodziców na wstąpienie do klasztoru. Zwyciężała swą wytrwałością w błagalnych prośbach. Miejscowy ksiądz proboszcz widziałby ją chętniej raczej jako kandydatkę u ubogich Sióstr Szkolnych, mianowicie u Sióstr de Notre-Dame w Bytomiu. Helena wykazała duże umiejętności pedagogiczne, umiała się dziećmi zająć, dzieci zainteresować i on w niej odkrył kandydatkę na nauczycielkę, siostrę wychowawczynię i słusznie chyba myślał, że dobrze by było, żeby tam ją skierować. Tymczasem nieodparta siła przyciągała ją do sióstr Maryi Niepokalanej. Co również dała jej do zrozumienia sama święta Teresa z Lisieux. Zgodnie z życzeniem świętej Teresy z Lisieux, Helena powinna była ofiarować się za Kościół, kapłanów, zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej. W dniu 23 października 1929 roku Helena Hoffmann rozpoczęła w końcu nowicjat, przyjmując habit zakonny i nowe imię Siostra Maria Dulcissima. W pierwszym roku nowicjatu, który właśnie obejmuje rok 1929/1930 powstała jej książeczka napisana na życzenie mistrzyni “Moja kapliczka“. Helena – później siostra Dulcissima Hoffmann – na początku swej duchowej drogi znalazła doskonały wzór do naśladowania w świętej Teresie z Lisieux. Zachowane źródła zwłaszcza na początku jej choroby mówiły o pewnej histerii, o którą posądzano ją, gdy lekarze okazali się bezradni w ustaleniu jasnej diagnozy. W końcu choroba wykryta u siostry Dulcissimy – narośl na mózgu i związane z tym bóle głowy stały się odtąd jej drogą krzyżową. Młoda zakonnica dzięki duchowej opiece umiłowanej patronki świętej Teresy od Dzieciątka Jezus odnalazła wybrany przez Boga dla niej, jedynie dla niej, jakby konkretnie dla niej, apostolat cierpienia. Przełożone Zgromadzenia wykorzystały wszystkie szansę pozwalające w pełni odczytać drogę jej powołania, przez dopuszczenie jej do pierwszej profesji zakonnej, a zwłaszcza później – mimo braku poprawy zdrowia, pozwolenie na złożenie ślubów wieczystych. Jej heroiczna ofiara związana z fizycznym i duchowym cierpieniem, ofiarowane Bogu w intencji Kościoła za zgromadzenie, za kapłanów, a zwłaszcza za ludzi odrzucających Boga świadczy o jej woli uczestniczenia w dziele zbawczym świata. Cdn.

Św. Alojzy Gonzaga

Alojzy urodził się 9 marca 1568 r. koło Mantui jako najstarszy z ośmiu synów margrabiego Ferdynanda di Castiglione. Chłopiec urodził się jednak bardzo wątły, a matce groziła przy porodzie śmierć. Rodzice uczynili więc ślub odbycia pielgrzymki do Loreto, jeśli matka i syn wyzdrowieją. Tak się też stało. W tym właśnie czasie flota chrześcijańska odniosła świetne zwycięstwo nad Turkami pod Lepanto (1571). Ojciec Alojzego brał udział w wyprawie. Kiedy Alojzy miał 7 lat, przeżył swoje "nawrócenie". Poczuł nicość tego świata i wielką tęsknotę za Panem Bogiem. Odtąd duch modlitwy, otrzymany od matki, wzrósł w nim jeszcze silniej. Codziennie z budującą pobożnością odmawiał na klęczkach oprócz normalnych pacierzy rannych i wieczornych siedem psalmów pokutnych i oficjum do Matki Bożej. Alojzy pogłębiał życie wewnętrzne przez odpowiednią lekturę. Rozczytywał się w dziełach św. Piotra Kanizego i w Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego z Loyoli. Modlitwę swoją przedłużał do pięciu godzin dziennie. Równocześnie kontynuował studia. Wreszcie zdecydował się na wstąpienie do zakonu jezuitów. 25 listopada 1585 roku wstąpił do nowicjatu jezuitów w Rzymie. Jak sam wyznał, praktyki pokutne, które zastał w zakonie, były znacznie lżejsze od tych, jakie sam sobie nakładał. Cieszył się jednak bardzo, że miał okazję do ćwiczenia się w wielu innych cnotach, do jakich zakon dawał mu okazję. Jesienią 1585 r. Alojzy uczestniczył w publicznej dyspucie filozoficznej w słynnym Kolegium Rzymskim, gdzie olśnił wszystkich subtelnością i siłą argumentacji. Zaraz potem otrzymał święcenia niższe i został skierowany przez przełożonych na studia teologiczne. W latach 1590-1591 Rzym nawiedziła epidemia dżumy. Alojzy prosił przełożonych, by zezwolili mu posługiwać zarażonym. Wraz z innymi klerykami udał się na ochotnika do szpitala św. Sykstusa oraz do szpitala Matki Bożej Pocieszenia. Wyczerpany studiami i umartwieniami organizm kleryka uległ zarazie. Alojzy zmarł jako kleryk, bez święceń kapłańskich, 21 czerwca 1591 r. w wieku zaledwie 23 lat. Sława świętego Alojzego była tak wielka, że już w roku 1605 papież Paweł V ogłosił go błogosławionym. Kanonizacja odbyła się jednak dopiero w roku 1726. Dokonał jej papież Benedykt XIII jednocześnie z kanonizacją św. Stanisława Kostki. Jego relikwie spoczywają w kościele św. Ignacego w Rzymie.

---

Intencja modlitewna na bieżący tydzień:

Za papieża, kardynałów i biskupów.

---

PODZIĘKOWANIA
Serdecznie dziękuję kapłanom: ks. Proboszczowi Adamowi, ks. Wojciechowi i ks. Andrzejowi za sprawowaną w mojej intencji Eucharystię oraz złożone życzenia. Dziękuję rodzinie, przyjaciołom, wszystkim znajomym i uczestnikom tej Mszy św. za modlitwę i życzenia. Dziękuję również: za służbę ministrantom, oprawę muzyczną Pani Ani i Panu Grzegorzowi i moim dzieciom Elżbiecie i Pawłowi. Bóg zapłać.

PODZIĘKOWANIA
Serdeczne Bóg zapłać ks. Proboszczowi i ks. Krzysztofowi za odprawienie Eucharystii w mojej intencji. Dziękuję za złożone życzenia wszystkim uczestnikom Eucharystii.

---